15 Januari – Naar huis

Het was een lange dag. Om 17.30 uur werden we opgehaald – opnieuw door Astrid – en naar het vliegveld gebracht. Daar bleek er een probleempje te zijn. Uitgerekend Ma’s Business Class boardingpas Singapore – Amsterdam kon niet worden geprint. Systeemproblemen… Onzin natuurlijk, want hetzelfde systeem bleek onze economy passen wel te kunnen printen. Singapore Airlines staat bekend om het agressief overboeken, ook nu?? Met gemende gevoelens vertrekken we naar Singapore. Daar moet ik die boarding pass regelen, terwijl we maar een uur overstaptijd hebben. Bij aankomst hebben we al direct oponthoud, we moeten bij het verlaten van het vliegtuig eerst door een security check. Voor het eerst dat we zoiets meemaken, wat een onzin. Dan op naar de transferbalie, waar er om 23.00 uur wel twee dames zitten. Dat schiet op! Eerst wordt er moeilijk gedaan, maar als ik ze duidelijk maak dat wij beslist niet verder reizen zonder ma en dat ze dan dus niet één maar vijf koffers uit het ruim moeten vissen en voor veel accommodatie moeten zorgen blijkt er beweging in te komen. Net op tijd wordt de boarding pass toch geprint. In gestrekte draf naar de gate. Het erge is dan, dat in het vliegtuig blijkt dat de business class lang niet helemaal vol zit. Je snapt niet wat ze aan het doen waren. Als troost zullen we maar zeggen, hebben Cora en ik drie stoelen voor ons tweeën . Best prettig op zo’n vlucht van ongeveer 13 uur. Op tijd komen we aan, waar we opgewacht worden door onze dochter Mirjam, schoonzus José en nichtje Elise. Het is goed weer terug te zijn, maar koud!!!!!

14 januari - Dagje hotel.

Vandaag zijn we de gehele dag in het hotel gebleven. Een beetje rust houden ter voorbereiding op de lange terugtocht naar Nederland. Het weer was prima, dus hebben we volop gezwommen en gezond. Uiteraard ook lekker gegeten. Na het debakel van gisteravond hebben we het zekere voor het onzekere genomen en zijn we teruggegaan naar het eerste restaurantje, waar we destijds en ook nu weer fantastisch gegeten hebben.
Het hotel is prima bevallen. Het Bali Haytt staat bekend als een van de mooiste hotels van Bali. Zeker is dat het fantastisch mooie tuinen heeft. Het wemelt van het personeel, dat allemaal even aardig is. Toch is het slechts voor 60 procent bezet, een nader teken aan de wand. Tot een paar dagen geleden waren er vooral westerlingen. Opvallend veel Oost-Europeanen, vooral Russen. Ook opvallend hier is de totale afwezigheid van Australiërs, we hebben er niet een gezien. De schrik zit er kennelijk diep in. De laatste dagen is het percentage Oriëntalen aan het stijgen, dat zal wel komen door het aflopen van onze vakanties en het naderende Chinese nieuwjaar.
Morgen pakken en naar huis. Hoe leuk de reis ook was, na drie maanden kijken we daar wel naar uit.

15 januari - Laatste excursie.

Vandaag een rustige dag, met pas tegen het einde van de dag een excursie. Dus op ons gemak ontbeten, gezwommen en geluierd. Om 16.30 uur worden we opgehaald. Deze keer weer door Astrid, de lieve Nederlands sprekende gids, die zich overigens meer als gezelschapsdame voor ma ontwikkeld dan dat zij ons overspoelt met informatie.
Het eerste doel is een belangrijke tempel op het zuidelijke schiereiland, de Pura Luhur Uluwatu. Daar blijkt weinig aan te zijn, je mag er niet in en dan hou je niet meer dan een paar muren over. Wel zijn er ook hier apen die alles stelen wat los en vast zit. Zo zit er een met iemands bril te spelen en de armbanden gaan van "poot tot poot". Ook mijn pet wordt op een gegeven moment van mijn hoofd gerukt, maar door een gil van Eric en een snelle reactie kan ik hem op het laatste moment nog redden.
Geen succes dus. Het volgende programma-onderdeel is vlak naast de tempel, een Kecak dans (= apendans). Gelukkig blijkt die een half uur eerder te beginnen dan door de gids verwacht, zodat we hier niet een uur hoeven duimen te draaien. De dans zelf duurt een uur is buitengewoon leuk om te zien en te horen. Bij deze dans zijn geen muziekinstrumenten betrokken, al het geluid wordt door stemmen gemaakt. Hoewel uitsluitend voor de toeristen opgevoerd, is het heel apart en zeer de moeite waard.
Dan hebben nog een seafood dinner geboekt in Jimbaran, de plaats waar je volgens alles en iedereen vis moet eten. Nu, alles en iedereen kan niet fout zijn nietwaar? In eerste instantie lijkt dat ook wel te kloppen, want er zijn een serie restaurants met heel veel tafels op het strand. De setting is best leuk. Maar bij het parkeren worden we opgewacht door geweldig grote stinkende rookwolken, afkomstig van de vuren waarop de vis wordt gegrild. De rest van avond stonken we collectief naar deze rook, waar we onontkoombaar door moesten lopen om naar en van het restaurant te komen Iedereen kreeg een eigen blad vol vis,.. die echt niet te eten bleek te zijn. Ze grillen hier de vis, garnalen e.d. niet, ze worden gecremeerd. Volledig kapotgemaakt. Onbegrijpelijk waar de reputatie vandaan komt, daar moet een eerste klas marketier achter zitten. Binnen de kortste tijd hebben we het gezien en vetrekken we weer. Bij het wegrijden horen we nog dat dit de plaats was waar in oktober j.l. de laatste bomaanslag plaats had gevonden. Geen prettig idee.
De laatste excursie was al met al dus geen onverdeeld genoegen, maar de Kecak dans was leuk. Wouter heeft zijn Nederlandse Capitoolgids aan Astrid gegeven, kan ze zowel aan haar Nederlands sleutelen als enige broodnodige kennis opdoen. Deze stille hint ontgaat haar geheel, maar het blijft een schat van een mens.

12 januari - Weer op stap.

Om 09.00 uur vertrekken we, eerst op naar de Barong dans. Dit is een klassieke Balinese dans die het gevecht tussen goed (barong) en kwaad (rangda) uitbeeld. In tegenstelling tot wat wij westerlingen als uitkomst van een dergelijk verhaal zouden hebben, wordt het kwaad niet overwonnen. Aan het einde van het verhaal zijn goed en kwaad in evenwicht, en zo moet het ook in de ogen van de Balinezen zijn. De dans zelf is veel "lawaai", mooie kostuums en omdat we bij de ingang ook nog de verhaallijn in het Nederlands kregen konden we het nog volgen ook. De gids had voor prima plaatsen gezorgd. Leuk!
Daarna naar een houtsnijderij, waar zowaar wat gekocht wordt. Onze onderhandelingservaring is nu zover gevorderd dat we niet meer dan 1/3e deel betalen van wat er gevraagd wordt. Dat is vast nog wel veel meer dan een inwoner er voor neertelt, maar wij vinden het mooi zo.
Dan verder het land in. We rijden nog tientallen kilometers langs vele honderden winkeltjes, fabriekjes en groothandels in houtsnijwerk. Onwaarschijnlijk! En er wordt heel wat meer gemaakt dan alleen Balinees spul. Duizenden giraffen, olifanten en Afrikaanse maskers bijvoorbeeld. Genoeg om alle toeristen in Afrika van te voorzien. Of ze daar ook daadwerkelijk naar toe gaan weet je natuurlijk niet, maar ze zijn zeker wel voor de export bedoeld.
De volgende stop is een tempel die rondom een natuurlijke bron is gebouwd, de Pura Gunung Kawi. Deze is best groot en de meest kleurrijke die we tot nu toe hebben gezien in Bali.
Dan opnieuw langs prachtige wadi's met als einddoel de vulkaan Batur. Dit is een vulkaan in een oude vulkaan die ooit gigantisch groot en hoog moet zijn geweest. De ook niet kleine nieuwe staat er middenin en is nog steeds actief. Je kan de lavasporen van een recente uitbarsting nog goed zien. Verwonderd vraag je je af hoe groot de explosie wel niet geweest moet zijn om die oude vulkaan zo van zijn tientallen kilometers brede top ontdaan te hebben.
We hebben er een eerste klas lunch in een restaurant op de rand van de oude krater met een geweldig uitzicht op de nieuwe vulkaan en het kratermeer. Het is hier bijna magisch en je voelt je heel erg klein. Opnieuw valt het gebrek aan toeristen op. Wij zijn de enige westerlingen naast een tafel vol Indonesiërs. Je krijgt echt medelijden met ze.
Op de terugweg gaan we langs Ubud. Dit is het bekendste kunstenaarsdorp van Bali, vooral vanwege de schilderkunst. We hebben al genoeg gekocht en willen naar het plaatselijke museum. Nadat we de gids beloofd hebben zelf de entree te betalen, komt dat in orde. Het museum is mede opgericht door een Nederlandse kunstschilder die hier het grootste deel van zijn leven heeft gewoond. Het museum is niet groot, de uitstalling van de werken is gebrekkig, de staat van sommige werken niet best door de warmte en de hoge vochtigheidsgraad. Toch is de collectie heel leuk om te zien, vooral ook omdat je goed kan zien hoe de invloed van westerse schilderkunst in de loop der jaren sterker wordt maar zonder dat dit het Balinese karakter van de doeken aantast. Ook de gids zelf is onder de indruk! Om 18.00 uur komen weer terug bij het hotel, een leuke dag.

11 januari – Snorkelen.

De plekken om hier leuk te snorkelen kunnen veelal alleen per boot bereikt worden. Dat maakt het voor Ma onmogelijk om te snorkelen, want het in en uit de boot klauteren is zowel gezien de leeftijd als de slechte rug geen optie.
Om te proberen Ma toch te laten snorkelen, hebben we naar een interessante plaats gevraagd waar we vanaf het strand het water in kunnen. Die is er wel, maar dan aan de andere kant van het eiland. Twee en een half uur rijden, zowel heen als terug. We hebben besloten het toch te doen, per slot zal het wellicht de laatste mogelijkheid voor haar zijn. (De vorige keer was overigens 45 jaar gelden in Curaçao!). Het strand blijkt er pikzwart te zijn, lavasteen. Heel apart. De reden waarom het hier interessant is komt doordat er hier aan het einde van WW2 vlak tegen de kust een Amerikaans oorlogschip vergaan is. Een wrak is een plaats waar koralen, algen e.d. op groeien, waardoor er veel vissen op af komen.
Nu, het is inderdaad leuk. Het wrak ligt heel ondiep (van 5 tot 30 meter) en er leven veel vissen. De hoeveelheid koraal val wat tegen, maar wat er is, is mooi. Voor het eerst is het ergens druk. Nu met duikers. We zien er enkele tientallen door het wrak zwemmen. Leuk gezicht. Ma deed het prima, we hebben anderhalf uur gesnorkeld. Er zullen vast niet zoveel 83 jarigen zijn die met duikbril, snorkel en vinnen nog in het water te vinden zijn.
Dan terug naar het hotel. Douchen, drankje, eten en de dag is weer om. Morgen weer een excursie!

10 januari. Dagje Java

Nu, opstaan om 03.45 uur valt niet echt mee. Maar het lukt, op tijd staan we in de lobby om opgehaald te worden. Ma gaat niet mee, de dag lijkt haar te zwaar en ze heeft de Borobudor in haar jeugd al gezien. Het hotel heeft zelfs voor ontbijtboxen gezorgd, die keurig klaarstaan.
Op tijd opgehaald, op tijd op het vliegveld en op tijd ( 06.00 uur) vliegen we. Dat gaat prima zo.
Omdat er een uur tijdverschil is tussen Bali en Java komen we nog steeds om 06.00 uur in Yogyakarta aan. Dit is een stad in midden Java waar 3 � miljoen mensen wonen, vlakbij de vulkaan Merapi. De Merapi is echt een plaatje, hij rookt permanent en heeft dan ook een mooie pluim. Jammer dat het nogal heiig is. Hij is overigens bepaald niet ongevaarlijk. Elke paar jaar barst hij uit, bij de een na laatste keer waren er 66 slachtoffers.
Het eerste doel is de Borobodur, waar we om 07.00 uur als eerste toeristen tegenop klimmen. Het is een van de grootste Boedistische heiligdommen ter wereld, in de 8e eeuw gebouwd. We moeten zeggen, het geheel is inderdaad groot en indrukwekkend. Foto�s doen er eigenlijk geen recht aan. We hebben er twee uur in en op rondgelopen en onze ogen uitgekeken. Onze Nederlands sprekende gids wist er ook veel over te vertellen. Het besluit om de tocht te maken wordt nu al als juist gezien! Na het bezoek lopen we via de uitgang terug naar ons busje, maar daarvoor moeten we ons een weg langs honderden en honderden kraampjes en verkopers banen. Om allemaal in leven te blijven moeten hier toch duizenden en duizenden toeristen langskomen, wij hebben er vanochtend hier niet meer dan misschien 25 gezien. Voor ons mooi, maar voor al deze mensen ligt dat natuurlijk anders. Toch zijn ze niet opdringerig en nee wordt direct geaccepteerd, maar je moet het wel vaak zeggen.
Weer terug naar Yogyakarta, met onderweg na een tweetal andere tempels een bezoek aan een zilversmederij. Hier hebben we ja tegen gezegd omdat we zelf oud Yogya zilver hebben en we benieuwd zijn hoe het er nu uitziet. Nu, smaken veranderen. Er is niet veel meer dat lijkt op wat wij hebben, maar wat we hebben is duidelijk mooier dan wat er nu wordt gemaakt (althans dat vinden wij). Tegen de leerfabriek, houtsnijderij, meubelmaker en batikfabriek zeggen we nee, maar een kunstenaar die via batiktechnieken werkt willen we wel even zien. Nu, even wordt wel meer dan even, want er hangen prachtige doeken (letterlijk doeken). Na veel wikken en wegen besluiten we een bepaald doek te kopen. Om ons te laten zien hoe gemakkelijk het op te vouwen en mee te nemen is haalt de kunstenaar een doek van achteren en� dat vinden we nog mooier. Het was de vorige dag pas klaargekomen en nog niet opgehangen. Wat een toeval. Nu weer een plekje zoeken in huis.
Inmiddels is het tijd geworden voor de lunch, natuurlijk rijsttafel. Deze is ons elders wel eens wat tegengevallen, maar deze keer bepaald niet. Inmiddels weten we dat het middagprogramma in duigen is gevallen omdat het uitgerekend vandaag een belangrijke dag voor de moslims is (75 % van de inwoners van de stad en we zien dan ook overal mensen in grote bijeenkomsten bidden). Iedereen heeft vrij en veel is er dicht, zo ook het paleis van de Sultan waar we naar toe zouden gaan. Het alternatief is een wandeling door het centrum van de stad. Hier is nog aardig wat uit de Nederlandse tijd te zien en wat erg leuk is, we worden meer dan eens aangesproken op straat (waar we zo ongeveer de enige buitenlanders zijn) door mensen waarmee we gezellige praatjes maken en ons de weg wijzen naar bepaalde bezienswaardigheden. Vaak spreken ze ook nog wel een paar woorden Nederlands. Er is geen spoor van een anti Nederlandse stemming te bespeuren. Het verleden is het verleden, zo horen we vaak zeggen. Wij kijken naar de toekomst.
Het laatste onderdeel van het programma is de Hindoe�stische tempel �Prambanan� uit de 9e eeuw. Veel minder bekend dan de Borododur maar zeker ook heel groot en bijzonder. Hij bestaat uit een groot aantal torens, waarvan de hoogste meer dan 45 meter is. Een onverwachte toegift van formaat. We zitten op tijd op het vliegveld waar we de slechtste maaltijd in de meest droefgeestige omgeving van de gehele reis hebben, maar het vliegtuig vertrekt op nieuw op tijd. Om 23.30 uur zijn we terug in het hotel. Het was een lange dag, maar meer dan de moeite waard.

9 januari - Weer op pad.

Vanochtend stond weer in het teken van zwemmen, maar �s middags hadden we een tocht geboekt. Tijdens de lunch begint het te storten, de moessontijd is echt aangebroken. Gelukkig neemt de regen af tegen de tijd dat ons busje voorrijdt. Het eerste doel is de tempel van ��n van de koninklijke families de �Pura Taman Ayun�. Dat lijkt er meer op! Een groot complex, met best wel een aantal torens. Niet dat er zeer veel geld aan is gespendeerd, maar hier gaat echt wel wat van uit. Opvallend is opnieuw dat het er zeer stil is. Toeristen noch inwoners te zien in wat een van de grootste tempels van het eiland is.
Daarna op naar het monkey forest. Dit is een tempel en woud waar ongeveer vijfhonderd apen leven. De beesten worden gevoerd en zijn hondsbrutaal. Ze halen als je niet oppast je zakken leeg en je bril van je neus. We begaan de fout voor 20 cent twee zakken met pinda�s te kopen en worden overvallen. Je weet niet hoe snel je van die pinda�s af moet komen. Daarna laten ze ons gelukkig met rust. De bijbehorende tempel is meer dan 1000 jaar oud, maar dat betekent hier in de praktijk niet dat de bouwwerken zelf ook zo oud zijn. Regelmatig valt het een en ander in elkaar (veel is van hout gemaakt en het klimaat is zeer vochtig) en dan bouwt men op dezelfde plaats gewoon (ongeveer) een replica van wat er stond. Op zich niet zo ingewikkeld, want geen van de individuele bouwwerken zijn groter dan een kleine eengezinswoning.
In de bomen rondom de tempel hangen tientallen vliegende honden. Het is nog licht, dus de meesten blijven lekker hangen, maar hier en daar vliegt er al een enkele rond. Spectaculair grote vleermuizen hoor!
Dan naar de �Pura Tanah Lot�. Dit is een belangrijke tempel die op een rots in zee is gebouwd. Omdat het hoog water is kan je er niet naar toe lopen, maar met de golven die er rondom breken is het een plaatje. Het miezert de hele middag wat en het is fors bewolkt, maar precies op tijd klaart het even wat op om ook nog een zonsondergang te zien.
Mooie dag! Morgen loopt de wekker om 03.45 af. We worden om 04.30 opgehaald want de jongeren onder ons ( ok�, de niet zou ouden), gaan met het vliegtuig naar Java. Naar Yogyakarta om daar onder andere de Borobudur te gaan bekijken. We zijn heel benieuwd.

8 januari – Dagje rust ofwel luieren.

Vandaag een dagje rust. Op ons gemak opstaan. Om 09.00 uur aan het ontbijt, beetje zwemmen, hapje eten, boekje lezen, eindje wandelen in de buurt op zoek naar een restaurantje voor het diner. Dat valt nog niet eens zo mee. In tegenstelling van wat we verwachten heb je hier geen enkel restaurant dat zich toegelegd heeft op de Balinese/Indonesische keuken. Eigenlijk is het zo dat elk restaurant zo ongeveer dezelfde kaart heeft. Piza, pasta en andere Europese gerechten. Amerikaanse burgers en ook nog Indonesisch. Een uitzondering is het restaurant dat ook nog kip in het pannetje en boerenkool verkoopt!! Toch leuk plekje gevonden, borreltje en dan echt op naar het diner. Goede keuze, heerlijk gegeten. Relaxed dagje.

7 januari - Het eiland verkennen.

Om 09.00 uur worden we opgehaald voor een tocht naar het noorden van het eiland. We hebben ons eigen busje met chauffeur en Nederlands sprekende gids. Een buitengewoon leuke jonge dame. Eerst begint de onderhandeling over welke kunstvormen we wel en niet willen zien. De dames zullen zeker wel de goud- en zilversmeden willen zien, en batikken? Verder ook nog houtsnijwerk en schilders zeker�? We laten weten uitsluitend in het batikken en de schilders ge�nteresseerd te zijn. We stoppen al snel bij het batikken. Leuk om even te zien en dan natuurlijk de winkel in. Cora komt nog in de verleiding iets te passen, maar haar lengte wijkt toch wel erg af van dat van een Balinese. Geen business hier. Dan de bergen in want Bali bestaat voor een groot deel uit vulkanen, tot meer dan 3000 meter hoog. De tocht naar de eerste stop, warmwaterbronnen, gaat nog over relatief vlak terrein. Elk bebouwbare vierkante meter is bebouwd, meestal met rijst. Er zijn hier drie oogsten per jaar, hetgeen wellicht een van de redenen is dat het hier redelijk welvarend oogt. Men woont in redelijk ruime stenen woningen, geen open riolen en weinig troep op straat. Wat er wel veel op straat is zijn scooters en brommers. Duizenden, je ziet er altijd wel een paar! Verder is het hier groen, heel groen. De warmwaterbronnen zijn aardig, maar niet meer dan dat. Wel liggen ze in een prachtige omgeving. Dan naar de eerste tempel, de Pura Luhur Batukau. We mogen alleen gekleed in sarong en sjerp een tempel in, dat maakt een mooi plaatje! Bali is van oudsher hindoestaans, met een zware eigen saus van lokale goden en demonen. Elk Balinees huis heeft meerdere tempel(tjes) in huis en op het grondgebied om te offeren. En offeren doen ze hier, elke dag gaan er tonnen rijst, bloemen, koekjes, sapjes en wat niet meer naar de goden en demonen. Waar je ook kijkt, je ziet wel iets in een, meestal klein, mandje of schaaltje liggen. De tempels zelf, blijken hier niet zoveel voor te stellen. Althans, niet voor degenen die een jaar geleden de boedistische tempels in Thailand heeft gezien, maar ook niet in vergelijking met bijvoorbeeld de kerken in Europa. Zelfs de tempel waar we nu zijn, een van de belangrijkste, is in oppervlakte echt niet groot met wat kleine donkere gebouwtjes erop. Bovendien zijn er bijna geen mensen. Geen toeristen, maar ook geen Balinezen. Toch is het daarmee bepaald niet oninteressant. Dan naar de hoger gelegen rijstvelden van Jatiluwih. We klimmen fors en dan opent zich het ene na het andere fantastische panorama voor ons. Wat zijn die terrasvormige rijstvelden mooi. Je raakt er niet op uitgekeken. Maar, we moeten verder de vulkaan op, naar het Bratan meer. Klimmen en klimmen, soms in de eerste versnelling. En dan slaat de bergenduivel die ons ook in Australi� achtervolgde weer toe, het begint te storten. We weten direct hoe een tropische stortbui er ook alweer uitziet, waarom het hier zo groen is en waar het water voor alle rijstvelden vandaan komt. Als we aankomen bij het meer is dat vanwege de regen nauwelijks te zien, eerst dus maar aan de lunch. Dit is een buffet dat wat tegenvalt. Ook daarna is het nog regenachtig, maar op naar de tempel van de hier zo cruciale irrigatie, de Pura Ulun Danu Bratan. Ook deze is niet groot, maar prachtig gelegen aan de rand van het meer. Juist het donkere en slechte weer met laaghangende bewolking geeft een heel aparte sfeer en een schitterend plaatje. Wel vanonder de paraplu fotograferen!. Dan terug naar Sanur. Wel nog even langs een galerie, Ma wil een schilderij met een bepaalde soort bloeiende boom erop kopen. Ondanks dat het een geweldig grote galerie is, is de zo gewenste boom niet te vinden. Wel vindt Wouter iets van zijn gading, zodat we de lokale economie toch nog wat geholpen hebben. �s Avonds zijn we uitgenodigd voor een diner met Balinese muziek en dansen in het hotel. Niet te vergelijken met iets dat wij in het westen kennen. Leuk om te zien, en we hebben nog meer muziek en dansen ingepland, maar je moet er niet de hele dag naar luisteren.

6 januari - De boot in.

Gisteren laat hebben we besloten vanochtend op pad te gaan met de boot. Het is een glasbottom boat zodat Ma ook koralen kan zien en de rest zal daarnaast gaan snorkelen. We worden pontificaal om 10.00 uur opgehaald met een busje dat� de poort uitrijdt en vijftig meter verderop weer terugkeert naar het strand. De duik en snorkel basis ligt pal naast het hotel. Lopen zou sneller zijn geweest! Het koraalrif blijkt nog geen tweehonderd meter uit de kust te liggen, goed te zien aan alle piepkleine bootjes met vissers erin. Het wekt dus weinig verwondering te bemerken dat de grootste vis er nog geen tien centimeter lang is (als we de zeeslangen maar even buiten beschouwing laten). Het koraal is aardig, maar het zicht niet al te best vanwege het vele zand in het water door de nabije branding. We hebben voor twee uur geboekt en ik vroeg me al snel af hoe we die moesten gaan vullen.. maar de �kapitein� komt met een voorstel.. We kunnen ook wat minder lang snorkelen en rondvaren en naar turtle island varen. Schildpadden zien, dat klinkt leuk dus we zeggen ja. We hadden beter moeten weten, maar je valt er elke keer wel een keer voor. De turtles bleken in een hok te zitten tezamen met nog een stel andere beesten. Puur voor de toeristen, die ermee op de foto konden. Je kon er van alles drinken (zie foto), waarbij we gezellig hebben gepraat met de uitbaters aldaar. Dat alles voor de somma van 7 euro in totaal! Wat we er ook voor terugkregen was een echt leuke boottocht langs de kust en door een baai. In totaal waren we geen twee, maar drie uur onderweg. Maar daar maalt hier niemand om. Al met al toch erg leuk. �s Middags zijn we het plaatsje ingelopen om vast het restaurant voor het diner uit te zoeken. Dat bleek �s avonds een uitstekende keuze geweest te zijn. Daarna nog enkele van de geplande excursies boeken en de dag is om.

5 januari – Iedereen gearriveerd.

Op tijd op om te ontbijten en het hotel te verkennen. De folders hebben niet gelogen, het is inderdaad een prachtig hotel. Het geheel ligt in schitterende tuinen, direct aan zee. Verschillende zwembaden, restaurants en bars. Klasse. Het wachten is op Wouter en Eric. En zowaar, ook zij komen precies op tijd aan. De voortdurende stiptheid van Singapore Airlines maakt indruk. Bijpraten tijdens de lunch en dan de piece de resistance, het samenstellen van het excursie programma voor de eerstvolgende dagen. Dat valt niet mee. In de eerste plaats niet om uitgevonden te krijgen wat het aanbod aan excursies nu precies wel en niet inhoudt en dan om met zijn allen op een lijn te komen. Maar, ook dat is aan het einde van de middag gelukt. Het basisschema is een dag weg en een dag hotel, met wat variaties op dit thema.
Over wat we zoal gaan doen zal de eerstvolgende dagen verslag worden gedaan.

4 januari – Naar Bali.

Vroeg op want om 05.15 uur moeten we naar het vliegveld vertrekken. De trip verloopt prima, wat niet wegneemt dat het wel een heel traject is, zeker voor moeders. Eerst ruim een uur naar Sydney. Daar naar een andere terminal en vijf uur wachten op de volgende vlucht. Dan Singapore nu 7 ½ uur vliegen. Weer 1/12 uur wachten en dan 2 ½ uur naar Bali. Dan een half uur wachten voor immigration (ondanks dat we de visa al hadden), maar daarna zitten we binnen een half uur in het hotel. Met orchideeënkrans en gongslag werden we welkom geheten. Snel naar bed.

2 en 3 januari – Laatste dagen Australië.

Afscheid genomen van de familie met een heerlijke seafood lunch in de Deep Sea Fishing Club. Het is mij niet geheel duidelijk geworden waar het lid zijn van de club op slaat, want iedereen die er wil eten wordt door een papiertje te tekenen onmiddellijk tijdelijk lid… Zal wel een fiscale truck zijn of zo. Maar, het mocht de pret niet drukken want het was fantastisch eten. Je hebt er niet alleen een mooi uitzicht over de haven en de zee, het lijkt wel alsof de vis en de schelpdieren zo vanuit die zee je bord op zijn gesprongen, zo vers is het allemaal. Heerlijk!! Voor de rest wat gerommeld, koffers gepakt. Toch wel wat triest gezien het naderende afscheid, zeker voor de twee zussen. Het is immers maar zeer de vraag of die twee elkaar ooit nog zullen zien. Maar ja, alleen als je niet gaat hoef je ook geen afscheid te nemen.