1 december. Toch we even schrikken!

De dag begon rustig. De wekker stond niet al te vroeg, op ons gemak opgestaan. De vlammen van de gaspitten kregen een wat andere kleur, toch gek nietwaar. Zou het kunnen zijn dat de fles opraakt? Vol is hij na vijf weken natuurlijk zeker niet meer. Volgens Cora zou het tankstation op de hoek (nog geen 35 meter) misschien wel flessen vullen. Ik geloofde daar weinig van (ik ben immers een groot gelover in Murphy en dan gaat de gasfles leeg op het meest onmogelijke moment), maar eerlijk is eerlijk. Hij vulde flessen en had diesel, we kunnen er weer even tegen. Volgens deze mijnheer was de fles totaal leeg, geen druppel meer! We zouden vast wel zonder gezeten hebben??? Nee, echt niet… geluk gehad. Hij geloofde het niet echt, maar wie maalt daarom.
Vandaar weer het binnenland in, op weg naar Cooma. Het begin van de Snowy Mountains. Hier is een geweldig informatiecentrum over een van de grootste projecten die ooit in Australië is bewerkstelligd. Hier is in de periode 1949 tot 1974 een geweldig groots stelsel van dammen, tunnels, stuwmeren en waterkrachtcentrales gebouwd. Ik ben de juiste cijfers weer vergeten, maar denk in de orde van 17 dammen, 145 kilometer door bergen geboorde tunnels, aquaducten en 7 waterkrachtcentrales. En bovendien, is men er ook in geslaagd het meeste water van de Snowy River, die uitkomt in de oceaan, tegelijkertijd om te leggen landinwaarts waar er honderden kilometers land mee geïrrigeerd wordt. En dat is niet een beetje water, want in dit gebied valt heel veel regen en sneeuw. De werkelijkheid hebben we nog niet gezien – dat wordt morgen – maar knap is het zeker. Er hebben 100.000 mensen uit 30 landen aan dit project gewerkt, maar 40 procent was Australiër.
Daarna informatie verzameld over het gebied zelf, want dat behoord tot een van de mooiste plekken van Australië. Als laatste taak van de dag boodschappen doen. En dan komen we bij de titel van vandaag “Toch wel even schrikken”. We liepen beiden met zakken vol boodschappen in elke hand een trappetje op, waarbij Cora plots struikelt en valt. Best een ongelukkige klap. Toch niet opnieuw die arm? Nee, gelukkig dat niet. Maar wel een kootje van een vinger uit de kom. Het is onwaarschijnlijk, maar echt waar, nog voordat Cora opstaat knakt ze zelf in een vloeiende beweging met haar andere hand dat kootje weer terug. Het gehele gebeuren heeft nog geen vijf, misschien maar 3 seconden geduurd. Wel een gat in de vinger en wat schaafplekken hier en daar en pijn natuurlijk, maar het lijkt mee te vallen. We houden jullie op de hoogte.