2 december. We zijn bepaald niet in de wolken, want we zitten er midden in!

Na onze overnachting in Cooma, op naar de Snowy Mountains. Vlak voordat we dit Nationale Park ingaan gaat opeens de telefoon over. De Indonesische ambassade. De visa zijn verstrekt, en ook nog binnen de termijn die ze zelf hadden gezegd, 3 tot 5 dagen. (vijf dus!) Goed nieuws, in ieder geval geen gedonder met additionele gegevens of zo. Maar omdat hun vrijdag al om 13.00 eindigt, kunnen we de visa nooit op tijd ophalen, dus dat wordt maandag.
Terug naar de Snowy Mountains. Het is een heel oud gebergte. De bergen zijn rond en door erosie afgeslepen. De hoogste berg is 2220 meter hoog. Het park ligt dik boven de 1000 meter, dus iets koeler dan wat we gewend zijn. Het eerste deel van de tocht gaat naar Charlotte Pass, vanwaar een mooi uitzicht op de hoogste berg van Australi�, Mount Kosciuszko. Je kan er vandaan ook naar de top lopen, maar dat laten we maar aan anderen over. Het weer is betrokken, maar regenen doet het niet. Verder het park in eten we een boterham en maken we een wandeling van twee uur. Het blijkt dat een deel van de wandeling gaat door een bos dat enkele jaren geleden afgebrand is. Heel fascinerend. Aan de ene kant is het overweldigend te zien welke schade een bosbrand aanricht, aan de andere kant is het net zo indrukwekkend te zien hoe snel de natuur zich weer hersteld. Natuurlijk zijn bosbranden hier zeer veel voorkomend dus de natuur heeft zich daaraan aan weten te passen (Darwin) maar het is toch leuk dat zo in de praktijk te zien. Onderweg kwamen we nog twee kangoeroes tegen. Ze keken ons net zo nieuwsgierig aan als wij hen. Na de eerste twee foto�s probeer je wat dichterbij te komen, maar dat lukt dus echt niet. Ongeveer 20 meter is hun comfortabele zone, en daar kom ik dus echt niet binnen. Ik een stap vooruit, zij een hupje achteruit. En zo gaat dat een paar keer. We groeten elkaar en gaan ons weegs. De wandeling is niet al te lang (2 uur) maar best lastig omdat het dalen of stijgen is, vlak hebben ze hier niet. Maar het blijft droog.
Dan op naar het geplande einddoel van vandaag. Over de mooiste bergroute van Australi�. Nu, of dat waar is kunnen we jullie niet vertellen want er breekt een waar noodweer los. Twee uur lang rijden over zeer kronkelige bergweggetjes in de stortregen, het dondert en bliksemt. Het zicht is minimaal, vooral ook omdat we in de wolken zitten. Ik kan jullie vertellen, dat het in de wolken net iets minder hard regent als eronder, maar veel verschil is er niet. Pas laat komen we op de plaats van bestemming. Een barre rit, voor morgen voorspellen ze hogerop zelfs sneeuw. Wat krijgen we nou, dit is Nederland toch niet!!