21 december - Een tegenvaller, maar verder alleen meevallers.

Gisteravond waren we na nauwkeurige bestudering van de kaarten tot de verbazingwekkende conclusie gekomen dat een A weg (A-wegen zijn de belangrijkste doorgaande wegen), hier geen geasfalteerde weg kan zijn!! En op deze weg hadden we morgen verder willen gaan. Nu zijn wij niet de heiligste, dus een tiental kilometers zand, stenen en ribbelweg gaan we niet uit de weg, maar dit is meer dan 70 kilometer. Dat gepaard met het feit dat we absoluut onverzekerd zijn op dergelijke wegen maakt het noodzakelijk dat we een ander plan trekken. Een tegenvaller dus. Een deel van het Noord-Oosten schrijven we hiermee af, maar het einde van deze trip komt in zicht, erg spectaculair zag het er daar op papier toch niet uit en de tijd begint te dringen. Echterr Freycinet National Park aan de oostkust willen we absoluut niet missen. Dat is nu meer dan 250 kilometer rijden en met de gemiddelde snelheid van gisteren halen we dat nooit. Maar, wie niet waagt wie niet wint, dus op tijd op pad. Nu, de tocht viel alleszins mee. De meevallers stroomden binnen. Al snel verlieten we de steile bergen en regenwouden. Deze maakten plaats voor glooiende heuvels met hier en daar wat bossen. Een prachtig gebied met mooie uitzichten. Het blijkt een van de beste plaatsen van Australi� te zijn voor het fokken van schapen, en dat zie je dan ook. Tienduizenden schapen om je heen!
Onze gemiddelde snelheid in dit gebied vliegt omhoog en voor dat je het weet zijn we aan de andere kant van het eiland en bij een nieuwe oceaan. Konden we eergisteren van wal steken en in een rechte lijn naar Argentini� varen, nu komen we via dezelfde rechte lijn in Chili uit!
Na regen bij ons vertrek is het weer beter en beter geworden. We baden nu in de zon. Volgens Bartjes, hoort dat ook. De westkust krijgt veel van de neerslag van de oceaanstromingen, de rest valt in de bergen en het oosten ligt redelijk beschermd. Nu, voor vandaag klopt dat.
Voor drie uur staan we in de zon op het strand. De foto getuigd daarvan. Opnieuw ging Cora voorzichtig pootje baden, met hetzelfde resultaat. Koud!!
Na een lekkere strandwandeling verder het Freycinet National Park in, met opnieuw hele mooie natuur en spectaculaire kustgebieden. Vanavond staan we op de camping van Coles Bay. Morgen weer naar het zuiden.
Tot nu toe zijn we er nog niet ��n keer in geslaagd om op Tasmani� verbinding te maken met internet. Op dit eiland leven minder dan 500.000 mensen, waarvan de helft in de hoofdstad Hobart. Alle andere plaatsjes hebben geen of hooguit ��n mobile telefoon aanbieder en dat is dan steeds de staatsmaatschappij Telstra. Vrijwel iedereen heeft daarmee een roaming-overeenkomst. De uitzondering hierop echter is Vodafone, want dat is hier hun enige serieuze concurrent. En van wie heb ik de kaart voor het mobiele dataverkeer�. Juist, Vodafone! Nota bene ook nog eens omdat ik destijds ontdekt had dat dit de enige Europese aanbieder was die ook in Australi� actief was en al ik wist dat we daar naartoe zouden gaan. Zo zie je maar wat oppervlakkige kennis waard is. Voor Australi� had ik vast geen slechtere keuze kunnen maken!