19 december. Drukke dag.

Opnieuw op tijd op, we worden om acht uur opgehaald van de camping en om tien over acht zitten we op de boot. We hebben uitgespat en de beste plaatsen gekocht, hetgeen meer dan de moeite waard bleek te zijn. We hadden de gehele tocht prachtig uitzicht, prima te eten en te drinken. De baai was ooit onderdeel van een van belangrijkste havens van Tassie, maar dat is al enkele tientallen jaren niet meer het geval. De belangrijkste oorzaak is de hele smalle toegang die er is om de baai binnen te komen. Die is slechts 60 meter breed. Nu, onze boot was relatief gesproken niet echt groot, maar wij vonden het al eng om de baai uit en in te varen, en dan nog met prima weer en weinig stroming. Op deze plek hebben 18 schepen schipbreuk geleden bij hun poging de baai in te varen. Dit gevaar, plus het feit dat er geen echt grote schepen naar binnen konden betekende 40 jaar geleden het einde van de activiteiten van de havens aan deze baai. Het vervoer (veelal ertsen) gaat per trein. Nu is er nog slechts de visserij en de toeristen. De naam van de ingang naar de baai is heel toepasselijk Hell�s Gate. Je zou wellicht denken dat dit op de moeilijke toegang zelf slaat, dat is niet het geval. In de baai ligt een eilandje, Sarah Island. Dat was van 1822 tot 1833 de zwaarste strafgevangenis van Tasmanie. Het eiland was berucht, gevangenen vermoorden er elkaar om zelf maar opgehangen te worden om zo uit hun lijden te worden verlost. De ingang van de baai, was de ingang naar de hel. Een onderdeel van de tocht was een bezoek aan het eiland en de ruines die ervan over zijn gebleven. Niet in de laatste plaats door de geweldige uitleg die we bij de rondgang over het eiland kregen was het een indrukwekkende ervaring. Onderdeel van de tocht was ook nog een stuk de rivier opvaren en een wandeling door het regenwoud hier. Opnieuw heel leuk. Het regenwoud hier is zoals je je een regenwoud voorstelt. Donker en ondoordringbaar.
De boottocht was dus zeker een succes. War minder succesvol was dat het weer in de loop van de dag steeds minder werd en uiteindelijk begint het weer te regenen. Op zich niet al te erg, want we hadden ons inmiddels naar de volgenden excursie van de dag gespoed, de treinreis met de gerestaureerde treinen over de idem spoorweg. In eerste instantie hadden we er wel wat de pee in dat het weer zoveel slechter werd, hierdoor zou ons - in gedachte- allerlei mooie vergezichten vanuit de trien ontgaan. De werkelijkheid was geheel anders. De trein was inderdaad fantastisch opgeknapt. De heuse stoomtrein geweldig, zeker gezien het feit dat het en hele speciale trein is die over een ook speciaal spoor loopt om de steile helling hier te kunnen beklimmen. Het probleem is echter dat je drie uur lang door het regenwoud rijdt en het zicht in dit regenwoud is zelden meer dan tien meter. Dit viel dus wat tegen, maar toch wel een aardige ervaring. Per saldo een lange mooie dag.