10 december. Soms valt het mee, soms valt het tegen.

De tweede dag die we uitgetrokken hadden voor de Great Ocean Road (GOR) begon met een heuse meevaller. De eerste stop was de vuurtoren in het Otway NP. Dit is de oudste nog bestaande vuurtoren in Australi�, uit 1848. Dit blijkt echter niet zo maar een vuurtoren te zijn, maar een van de twee die de ingang markeerde naar de Bass Street, de zee tussen Australi� en Tasmani�. Deze straat was ooit zeer berucht, want hierdoor moesten de schepen varen om naar Melbourne of Sydney te gaan. Nu is de straat 45 kilometer breed, dus waar praat je over denk je in eerste instantie. Maar, wat dat echt inhoudt wordt je daar duidelijk. Schepen vertrokken vanuit Europa (veelal Engeland natuurlijk) en zagen in geen 75/80 dagen land. Toch moesten ze zo navigeren dat ze precies in deze staat uitkwamen. Na een reis van 15000 kilometer was in die tijd een dergelijke nauwkeurigheid het zoeken van een speld in een hooiberg. Daarnaast is het een gebied waar het geweldig kan spoken en het zicht is vaak minimaal. Het ging dan ook regelmatig mis. Er zijn op deze kust meer dan 180 schepen te pletter geslagen en duizenden mensen verdronken. Om hier enige hulp te bieden is destijds (veel te laat) deze vuurtoren neergezet. In den beginne brandde hij op walvisolie. Eens per zes maanden kwam een schip nieuwe olie, lonten en verdere voorraden brengen voor de vuurtorenwachter en zijn gezin�. Er is nog veel meer over te vertellen, er was een prachtige semi-amateur video, maar dit is daarvoor niet het medium. Naast de vuurtoren stond er ook nog een telegraaf station. Dit was een paar jaar later opgezet (eind 1950) als ontvangststation omdat daarvoor de onderzeekabel van Tasmanie naar Australi� aan land kwam. In dit gebouw is de geschiedenis van de telegrafie (vooral in Australi�) in beeld gebracht. Als oud dienstplichtig telegrafist moet ik met het schaamrood op de kaken bekennen nooit gerealiseerd te hebben hoe oud telegrafie eigenlijk niet al is.
De kabel was in die tijd een technologisch hoogstandje, maar bleek echter geen succes. Binnen 18 maanden was hij definitief kapot, echter het station bleef een belangrijke schakel in een steeds groter netwerk van telegraafstations die de Australische staten niet allen met elkaar, maar inmiddels via een kabel naar Java ook in contact bracht met Londen. We praten hier over ongeveer 1860!. Al met al zeer interessant, we zijn er lang gebleven.
Dan verder over de GOR. Dat bleek direct al wat teleurstellend te zijn, want het grootste deel van de dag was je te ver van de zee om hem te kunnen zien. Maar, daar komen de 12 apostelen aan. Volgens elk boek het hoogtepunt van de GOR en een icoon van Australi�. Nu hier hebben we onze eerste ervaring met massatoerisme in Australi� opgedaan. Opeens een hele grote parkeerplaats, vol met auto�s en niet alleen dat, ook nog een serie touringcars. Honderden toeristen, waar we tot nu toe al in geen weken meer dan een handje vol hadden gezien. Vooral Japanners, zeker 80 procent. En je mag het niet zeggen, maar het is moeilijk niet ter plekke een hekel aan ze te krijgen. Ze trekken zich nergens iets van aan, duwen en trekken je opzij om een foto te maken. En nooit zomaar een foto. Op een Japanse foto moet altijd, maar dan ook altijd iemand op de voorgrond staan. Dus twee keer geduw en getrek. Geen feest. (Moet ooit eens uitvinden wat daar nu de reden voor is, Manfred??)
De apostelen zelf zijn rosten die in zee zijn blijven staan (zie foto), nadat de zee het meeste land weggeslagen heeft. Nog dit jaar is er een van deze torens ingestort, maar dat was bepaald niet het einde van de twaalf apostelen. Wij kwamen hoe hard we ook ons best deden, niet verder dan acht torens. Al met al best wel mooi, maar om er zoveel ophef over te maken� Nee, ons viel het wat tegen, maar ongetwijfeld mede gezien de entourage. De volgende stop was echter weer een plezierige verassing, Loch Ard. Dit is een natuurlijke boog die uitgesleten is in de rotsen, erg leuk. De naam komt van een zeer nabijgelegen bekende schipbreuk.
Daarna hield het eigenlijk op en viel dus opnieuw wat tegen. De eindbestemming was Warnabool. Hier is een maritiem museum (we hebben het echter met plaatselijke musea wel gehad), maar � men heeft hier een nieuwe sound en lasershow over de scheepbreuk van de Loch Ard (volgens iedereen die je hoort, en alles wat je leest, NIET TE MISSEN!! Er zijn miljoenen in ge�nvesteerd.)
Omdat het donker moet zijn, begint de show pas laat, voor ons extra laat want de eerste show is al uitverkocht! We komen om 21.30 uur aan bod, voor 25 dollar per persoon. Nu, we kunnen er veel over vertellen, maar per saldo is het een farce eerst klas. Je moet wel een absolute randdebiel zijn wil je het basisverhaal over deze hier zeer bekende schipbreuk niet kennen (alle opvarenden verdronken behalve de 18 jarige leerling-matroos die een 18 jarig meisje met groot gevaar voor eigen leven redde), en zelfs van dat verhaal wijken ze feitelijk af. Het is zo beroerd, dat je er bijna om moet lachen.
Nee, wat shows betreft, hebben we eerder op de avond een veel mooiere gehad. Een show zoals je ze alleen op een camping kan vinden. (Opnieuw een meevaller!)
Wij zitten aan het aperitief (wit wijntje), als er een camper binnenrijdt om wat verderop een plaatsje te zoeken. Hij rijdt naar zijn plaats en stopt. Dan gaat hij weer wat naar achteren, beetje opzij, weer naar voren. Waar zijn ze mee bezig vraag je je af, want de camping is nog geen 5% bezet en er is onnoemelijk veel ruimte. Nu, na enige tijd van heen en weer gerij stopt de wagen. Een mevrouw springt de wagen uit en rent naar de WC, maar je ziet het gelijk aan de body language, hier is iets mis. Mijnheer stapt ook uit. Zoekt het elektriciteitssnoer op en sluit de wagen aan. Daar komt mevrouw weer terug. Ongetwijfeld van onderen - zullen we maar zeggen - opgelucht, maar van boven bepaald nog niet. Als een wrekende engel stort ze zich op mijnheer. Uit de gebaren blijkt duidelijk, volgens mevrouw staat de camper niet waterpas. En dan begaat mijnheer een beginnersfout. Hij gaat mevrouw met logica overtuigen dat ze het mis heeft. Kom eens hier schat. Als je hier staat en langs de wagen kijkt, dan zie je dat hij precies zo staat als het huisje verderop en dat staat echt wel recht�� Mevrouw piekert er niet over om te komen kijken. Hij staat gewoon schuin!! Mijnheer: nu zeg�. als we al niet eens meer naar elkaar willen luisteren!! Schoorvoetend schuifelt mevrouw naar mijnheer die met zijn oog langs de zijkant van de camper tuurt. Mevrouw wordt precies juist neergezet.. zie je wel liefje, hij staat perfect recht (ongetwijfeld met een superieure ondertoon). Mevrouw; Dat kan wel zijn, maar�. hij staat toch niet goed. Hier die sleutels (�dreigement, dreigement, geen eten!??). Tegen dit geweld is mijnheer niet opgewassen. Hij geeft haar de sleutels en sluit de elektriciteit weer af. Mevrouw achter het stuur, de camper wordt zeker vijftien meter naar achteren gereden. Mijnheer wordt naar precies de juiste plaats gedirigeerd waar het linkervoorwiel moet komen. Mevrouw rijdt weer naar voren, maar moet wel aanwijzingen hebben. Dan neemt mijnheer - met gebaren - wraak.. Een stukje vooruit, beetje meer naar links, tikje naar rechts, voorzichtig vooruit, VOORZICHTIG!!. Goed zo, langzaam. Langzaam, ja, ja. HO! je bent er. En de wagen stond op vrijwel de zelfde plaats waar hij in het allereerste begin stond. Genieten!!