8 december. Een rustig dagje.

Het was gisteravond, of beter vanochtend, laat geworden, dus de wekker stond pas om 08.00 uur. Van weeromstuit schoot alles vanochtend zeer op, dus vertrokken we nauwelijks later dan anders. Eerst naar de Nobbies, het rotsachtige meest westelijke puntje van Phillip Island. Hier zou een kolonie van duizenden zeeleeuwen zijn, nu voor ons niet te zien. Laten we het er maar op houden dat ze allemaal vissen waren. Maar wat er wel was maakte veel goed, er nestelden duizenden meeuwen. Deels zaten ze nog op de eieren, deels waren de jongen al uit en werden ze frequent gevoerd, alhoewel nooit in de hoeveelheid en het tempo dat het jongen zelf in gedachte hadden. Die piepten als speenvarkens en pikten moeders in buik en borst om daar te bewegen nog wat voedsel te produceren. Dit was opnieuw zo�n plaats waar we veel langer doorbrachten dan gedacht.
Daarna naar Churchill Island, waar een zeer goed bewaard gebleven homestad bezocht kon worden. Elk pand buiten de stad van voor 1900 heet hier geen huis, hut, boerderij of wat dan ook, maar een homestad! Klinkt indrukwekkend, dat is het vaak wel in Australische termen, maar veelal niet in ons tijdsbegrip van oud en minder oud. Deze verzameling van gebouwen was echter zeker de moeite waard. Opnieuw indrukwekkend te zien wat hier medio de negentiende eeuw allemaal voor elkaar is gebracht met zo weinig middelen.
Daarna op naar het volgende doel, het begin van de Great Oceaan Road. Daarvoor moesten we eerst nog een paar uur rijden en daarna met de ferry de baai van Melbourne oversteken. Melbourne laten we nog even rechts liggen. Over een week of zo melden we ons daar.
Het was een rustig dagje.