22 december. Naar het zuiden.

Het belangrijkste doel van vandaag is Port Arthur, ooit de belangrijkste strafgevangenis van Australi�. Opnieuw op papier best wel een stuk rijden, maar de wegen vielen weer mee en met de lunch zitten we al een aardig in de buurt. We vonden er een mooi plekje voor, zie foto. Dan Port Arthur. Je blijft je toch wel steeds opnieuw verbazen over de historie van dit land. De UK heeft in de periode 1780-1850 bijna 250.000 mensen (vrijwel uitsluitend mannen) gedeporteerd, waarvan het overgrote deel naar Australi�. Dat moeten voor die tijd toch onwaarschijnlijk grote aantallen geweest zijn. Soms werden ze direct in overheidsdienst geplaatst, maar meestal moesten ze gaan werken voor een �vrijwillige settler� hier. Deze laatste figuur kwam hier in Australi�, kreeg voor niets of heel erg weinig een heel grote lap grond en dan ook nog eens voor niets (ok, slechte inwoning en arme kost) werkkrachten erbij� Zo bouw je een imperium!)
Port Arthur was vele jaren in Tasmanie de gevangenis voor recidivisten. Het blijkt een - zeker voor die tijden - grote plaats geweest te zijn. Duizenden gevangenen (ook vele honderden kinderen vanaf de 10 jaar!), meer dan honderd militairen om ze te bewaken, honderden ambtenaren om alles na te tellen en daaromheen nog heel veel support. Dwangarbeid was the name of the game, bomen kappen en sjouwen, stenen hakken, boten bouwen, enz. Het regiem was niet zo erg als het eerder beschreven Sarah kamp, maar een lolletje was het absoluut niet. Lijfstraffen, eenzame opsluiting aan de orde van de dag. En dan te bedenken dat hier echt geen zware criminelen zaten. Op echte misdrijven stond simpelweg de doodstraf, moordenaars bijvoorbeeld vond je hier niet. Wel de bediende de in het bed van het kamermeisje aangetroffen was (18 maanden) of veel erger, het bed van een andere bediende (13 jaar!!). Of openbare dronkenschap, 2 jaar�.enz, enz.
Van het eens zo grote complex is weinig meer over. Lang wilden de inwoners niets weten van hun afkomst, dus werd er zoveel mogelijk verwoest van wat op hun afkomst als bestraften duidde. Zo heette dit eiland in den beginne Van Diemens Land, door Abel Tasman bij zijn ontdekking genoemd naar de toenmalige gouverneur van Nederlands- Indi� (de slijmerd). Maar medio 1800 had dit zulk een slechte naam gekregen dat men zelf de naam veranderde in Tasmanie. Toch is er genoeg over gebleven om een gevoel te krijgen hoe het er hier vroeger aan toeging, mede door de uitermate goede wijze waarop Australi� de informatievoorziening rondom dit soort zaken voor elkaar heeft. Daar kunnen wij een puntje aan zuigen. We zijn er drie uur gebleven en hebben om 17.00 uur een nabijgelegen camping opgezocht. Het is de een na laatste camping van deze trip en wellicht de mooiste. We staan midden in de natuur, uitzicht over een baai en we zien vele vogels rondom ons heen die we tot nu toe niet hebben gezien.
Ook dit bericht zal waarschijnlijk niet uitgaan, maar wie weet morgen. We hebben voor alle zekerheid voor de laatste vier avonden een camping gereserveerd, gezien de feestdagen. Deze ligt in een wat grotere plaats niet ver van de hoofdstad Hobart, dus wie weet.