5 december – Sinterklaas, maar daar doen ze hier niet aan, alhoewel…

We stonden om 09.00 uur (de openingstijd) voor de deur van de Indonesische ambassade en om 09.10 uur zaten de paspoorten met visa in het kluisje van onze camper. Best wel een beetje Sinterklaas voor ons, na alles wat we met het verkrijgen van die visa al hebben meegemaakt. Daarna, op naar de kust! Gelukkig was het vandaag goed weer, geen wolkje aan de hemel. Dat kwam goed uit want we wilden best een stuk rijden, waaronder opnieuw een deel door de bergen. En regen in de bergen hadden we inmiddels meer dan genoeg gehad. De tocht zelf was vandaag mooi, opnieuw veel schitterde en afwisselde uitzichten en nu ook de bergen gezien (niet zo hoog als de Snowy Mountains), maar toch. Triest is te zien hoe onnoemelijk groot de schade is die door bosbranden is aangericht. De afgelopen jaren van extreme droogte hebben hun sporen nadrukkelijk nagelaten. Duizenden en duizenden vierkante kilometers dode bomen. Zelfs in de zon spookachtig en wat deprimerend. Het duurt minstens 20 tot 30 jaar voordat er weer een beetje fatsoenlijke nieuwe bossen zijn. Voor ons is dat een onwaarschijnlijk lange tijd, maar ja, voor de natuur is het niet meer dan een seconde die wegtikt in de geschiedenis..
In de bergen zijn we nog gestopt om een motorrijder met motor uit het ravijn te takelen (met behulp van een Jeep met lier aan boord). De man was wat te snel door de bocht gegaan, uit de bocht gevlogen en de ravijn in gereden. Gelukkig had hij niks, en motor ern rijder waren al na een paar meter tot stilstand gekomen, maar zo’n motor is me daar zwaar! No way dat je die met een paar man weer door de stuiken een helling van 45 graden opsleurt. Die lier kwam dan ook als geroepen. Het oponthoud kwam minder goed uit, maar opnieuw een goede daad gedaan!! Veel bijzonders is er over vandaag niet te vertellen, behalve dat we ons nu een voorstelling kunnen maken over wat een sprinkhanenplaag inhoudt. Niet dat de zon hier door de sprinkhanen verduisterd werd, maar gedurende tientallen kilometers reden we door miljoenen en miljoenen sprinkhanen. Duizenden hebben we er via de voorruit om zeep geholpen, maar waar je keek, overal sprinkhanen. In een dikke laag van ongeveer 1 meter tot ¾ meter hoog volgen ze om ons heen, zover je kon zien. Heel bijzonder om meegemaakt te hebben.
Inmiddels zijn we inderdaad aan de kust, in Bairnsdale, Vanaf morgen gaan we weer op ons gemak verder langs de kust. We hebben inmiddels de ferry van 17 december geboekt voor de overtocht naar Tassie (spreek uit tessie), ofwel Tasmanie voor ons. Tot die tijd blijven we op het vaste land.
Het was vandaag ook wel een beetje de dag van de vogels. Australië is een vogelland bij uitstek, de mooiste vogels vliegen om je heen. Elke dag zie je wel een soort dat je nog nooit hebt gezien. Ondanks het feit dat de wekker vroeg stond, werden we vanochtend gewekt door zeer luidruchtige vogels. Die konden een onwaarschijnlijk aantal verschillende geluiden produceren en ze waren volop in oefening (heeft wellicht te maken met het feit dat het hier voorjaar is en in ….). Nu zitten we bij zonsondergang met een drankje bij te komen van de toch wel lange dag en we kunnen elkaar nauwelijks verstaan. Er staat vlak bij ons een hoge boom die stik en dan ook stik volzit met een prachtig mooi soort kleine papagaaien of grote parkieten (ik beken direct, ik ben geen vogelaar). Hopelijk gaan ze vannacht slapen, of anders verhuizen!