26 december - Laatste echte dag van de campertocht

Het kerstdiner "a deux en camper" is gisterenavond prima verlopen. We misten wel de sfeer en de gebruikelijke familie, maar aan het einde konden we geen pap meer zeggen. Toch vanochtend weer vroeg op. Op de laatste echte dag hier staat Bruny Island op het programma. Meer specifiek een boottocht rondom een deel van dit eiland. Kwart over zes loopt de wekker af (op dat tijdstip na kerstavond waarschijnlijk de enige in heel Tasmanie). Mooi op tijd gaan we op pad. Nu, we zijn vrijwel de enige op de weg (surprise. surprise) dus we vliegen naar de plaats van vertrek, waar we dan ook drie kwartier te vroeg zijn.
Eerst met een boot naar het eiland, dan een bustocht over het eiland naar de andere kant en vandaar begint de tocht. We horen dat ze met twee boten (100 man) volledig volgeboekt zijn en 100 mensen hebben moeten afwijzen. Boffen wij dat we nog een plaatsje hebben veroverd!
We boffen opnieuw als we de boot opgaan. We kunnen nog de voorste twee plaatsen in de eerste boot nemen. Die hebben zonder meer het beste uitzicht, maar als het gaat regenen heb je er geen enkele, maar dan ook geen enkele bescherming. De statistiek voor wat betreft het al dan niet gaan regenen is bepaald niet in ons voordeel. Ze zeggen dat Tasmanie net als de rest van Australië vier seizoenen kent, maar dan op een dag! Nu, wij hebben al tien dagen lang alleen maar herfst gehad. Toch gokken we het erop en... het blijft zowaar droog. Wel hebben we grote rode waterdichte pakken gekregen en een wollen must tegen de kou. Omdat de boot soms 40 kilometer per uur vaart (en dat is op het water echt hard) komen die meer dan van pas. Het ziet er niet uit, maar die foto's houden we voor ons zelf.
De trip zelf is fantastisch. We varen onder schitterende hoge kliffen door. Langs grotten en blowholes waar het water uitspuit. Veel vogels en als hoogtepunt, hele kolonies zeeleeuwen. We hebben er een van voor jullie op de foto gezet.
Na drie uur terug waar een lekkere lunch wacht, ja we boffen toch maar om dit allemaal mee te mogen maken.
Nu zijn we (Cora) bezig met het minst plezierige deel van de trip, het schoonmaken en opruimen van de camper. Die moeten we morgen inleveren. Alle overgebleven spullen hebben we aan een aardige Australische mevrouw gegeven die regelmatig langs onze camper liep en waar we af en toe een praatje mee maakte. Omdat het toch wel een hele doos vol geworden was riep ze haar echtgenoot om de doos te komen dragen. "Where do you come from", vroeg de man. "Holland" riepen we in koor. "Aangenaam, Meeuwesen is de naam". Hij blijkt in 1951 vanuit Nederland geëmigreerd te zijn. Hij spreekt nog best goed Nederlands, leuke ontmoeting. Morgen naast verder schoonmaken, inpakken... Dat zal een hele klus worden, je koopt hier wat en daar wat en bovendien ook nog best wat boeken.. Cora houdt haar hart vast.. Maar, ik ben ervan overtuigd dat het haar ook deze keer wel weer zal lukken.