27 oktober - Wat een land!

Vroeg op, maar bepaald niet voor niets. Als eersten op de boot, dus mooi vooraan. Eerst enige twijfel als de kapitein/gids zich meldt. Hij weegt zeker 175 kilo, maar als hij eenmaal zit blijkt hij zowel te kunnen sturen als geweldig te kunnen vertellen. Dan begint een boottocht om niet te vergeten. Duizenden en duizenden vogels, overal om je heen. En niet alleen van een paar families, nee tientallen verschillende vogelfamilies trekken voorbij. Twee uur lang! Jammer dat je geheugen in de verste verte niet in staat is alles te onthouden. Daarnaast vele zoutwater krokodillen. Dat is het gevaarlijkste slag ter wereld, ze vallen aan en kijken niet om. Meer mensen zijn dit jaar al omgekomen door deze krokodillen dan door haaien!
We zien de lokale baas, zeker 8 meter lang, en tientallen onderdanen. Een ervan heeft een joekel van een vis gevangen (een Baramundi van een meter of zo) die zij of hij in hapklare stukken uiteen probeert te slaan. Heel bijzonder.
De twee uren vliegen om, jammer dat het over is. Terug bij de kade wordt je met je neus op de feiten gedrukt. De kade is zo ontworpen dat hij in het natte (flood) seizoen 5 meter kan stijgen. Vijf meter!! Dat is nog maar enkele weken weg, en wil je zo te zien echt niet meemaken!

Dan op naar de volgende stop, Katherine Gorge. Ongeveer 250 kilometer rijden. Goed te doen? Ja en nee. Ja, de afstand is beperkt en de doorgaande wegen zijn prima. Nee? Het is bloedheet vandaag. Ergens tussen de 35 tot 40 graden, daar kan onze airco niet tegenop. Misschien toch een tikje te laat in het seizoen?? Van weeromstuit hebben we morgen een niet al te lange ( 2 uur) tocht geboekt door de altijd al hete Katherine Gorge, zeker nu er (heel zeldzaam) een zoutwater krokodil is gezien en we niet mogen zwemmen!
Warm gemaakt door mooie verhalen over het dinner alhier met zonsondergang boven de Gorge melden wij ons om 18.30 bij het vistors centre annex restaurant. Dicht! Moet die arme Cora toch nog aan de bak! En dat op een dag die qua techniek toch al niet lekker liep. Toen we gisteravond laat mijn laptop uit zijn schuilplaat visten bleek hij knap nat te zijn. De rest van het bergkok ook! Kennelijk ergens een lek! Inderdaad, bij de boiler. Zonder enig gereedschap begin je niet veel (alhoewel, met het swiss army knife kon in ieder geval het boilerhok nog worden opengeschroefd en het probleem worden gevonden). Gelukkig werkt de laptop nog. Nu ergens wat siliconenkit op de kop tikken om alles dicht te smeren. Of het werkt weet ik niet, maar in ieder geval heeft Maui er nu een hele klus aan om het echt goed te repareren. Eigen schuld dikke bult, een goede afleveringscontrole had dit zeker moeten vinden.

26 oktober - Even wennen!

Hadden we gisteren al geen GPRS ontvangst, nauwelijks waren we echt op pad naar Kakadu National Park, of ook alle andere mobiele telefoon functies hielden er mee op.
Onze eerste stop op weg naar het park was Fog Dam. Hier was een interessante wandeling uitgezet in de �wetlands�. Kakadu bestaat voor een belangrijk deel uit moerassen, die anders dan wij gewend zijn gedurende het jaar deels erg nat zijn of onder water staan en gedurende een ander deel van het jaar gedeeltelijk droogvallen. We zijn nu aan het einde van de droge tijd (dat hopen we althans!!), hetgeen inhoudt dat er nog maar weinig plekken zijn waar water is. Daar verzamelen de beesten zich en in theorie kunnen we dus gemakkelijk allerlei beesten en vogels van dichtbij zien. Tot zo ver de theorie. De werkelijkheid? Bij het beginpunt van de wandeling aangekomen stapten we voortvarend het pad op naar een serie uitkijkpunten waar we watervogels zouden zien. Na nog geen 100 meter werden we overvallen door beesten die er ook bleken te zijn, muskieten! En niet een paar ook!!. Domme Hollanders, zo dachten we. Terug en insmeren, �this is Australia� dombo. Opnieuw op pad. Deze keer haalden we dankzij groots doorzettingsvermogen het eerste uitzichtpunt, waar uitsluitend een droge meerbodem en heel, heel veel meer muskieten te vinden waren. De rest van de uitkijkpunten hebben we maar gelaten voor wat ze waren, we zijn om ons heen slaand teruggerend. Cora kon heel redelijk tegen de beten, maar ik zat onder. Zeker twintig beten, elke beet zo groot als een kwartje met een dikke schijf eronder. En jeuken!!! Feest.
Dan de ingang van het park, zowaar geen entree betalen. Niet veel verder de volgende geplande stop. Aurore Mamukala Narture Walk. Omstreeks deze tijd zouden zich hier nu duizenden Magpie Geese ophouden om zich te voeden voor de paartijd. Eerlijk is eerlijk, er waren er zeker nog honderden over. Best wel interessant hoor, maar de meeste waren kennelijk al verder getrokken. Echter, wie wachten er wel op deze argeloze toeristen? Mis, geen muskieten. Maar wel honderden vliegen die zich speciaal in je mond, ogen of oren wilden nestelen. Nature Walk, niet op deze wijze. De tweede vlucht naar de camper, nog voor de lunch! We beginnen te begrijpen waarom er hier bijna geen mens te vinden is, laat staan een toerist. En dan hebben we het nog niet eens over de temperatuur die niet onder de 35 graden wil zakken.
Toch geven we het natuurlijk niet op, kleine tegenslagen horen erbij. De volgende stop is Ubirr. Dit is een plaats in het Noord-Oosten van het park waar veel aborigional tekeningen te vinden zijn. Nu, dat klopt. En dan blijkt dat Australi� ook heel bijzonder kan zijn, want we lopen als enige tussen vele tientallen, duizenden jaren oude, rotstekeningen. Als slot na een pittig klimmetje nog een schitterend uitzicht over de wetlands. Prachtig!!
Omdat we twee wandelingen feitelijk over hebben geslagen, komen we verder dan vandaag eigenlijk was gedacht. Nog naar Nourlangie Rock, opnieuw rotstekeningen. De omgeving is wat minder spectaculair, maar de tekeningen zelf zijn van buitengewoon hoge kwaliteit. Aan de ene kant echt indrukwekkend als je bedenkt dat ze 4 a 5 duizend jaar oud zijn, Aan de andere kant komt bij mij ook op dat de Egyptenaren toen al aan de piramides bezig waren. Het blijft een relatief gebeuren!!

Morgen om 06.25 naar de boottocht op de Yellow Waters. Dat is wel erg vroeg op, maar het staat hoog aangeschreven. Maar, we hebben inmiddels echter wel geleerd dat dat op zich niets zegt. We zullen zien.

25 oktober – Hard werken vandaag!

Na een goede nacht slaap in ons uitstekende hotel (gek genoeg minder duur dan een dag camperhuur) de camper op gaan halen. Geen taxi te bekennen – nog niet eens een provinciestadje, weet je nog wel – dus maar gaan lopen naar Maui, de camperverhuurder. Daar was alles goed geregeld, de camper was er, de papieren in orde. We konden snel weg. Het was onmiddellijk duidelijk dat het begrip camper hier anders wordt ingevuld dan bij ons. Vooral een stuk primitiever, we gaan kamperen in onze camper. Op het eerste gezicht lijkt de bergruimte ook nogal krap en de koelkast is nog geen kwart van wat we gewend zijn. En dan hebben we het niet over een diepvriesvak, want dat is er niet. Onverstoord zijn we toch maar teruggereden naar het hotel om de spullen op te halen. Toch echt wennen, niet alleen aan het links rijden, maar vooral aan het met de linkerhand schakelen. Echt een kunst op zich, die bepaald nog niet onder de knie is. Op naar het eerste beste winkelcentrum om in te slaan, een hele grote kar vol. Nadat we alles uitgeladen hadden in de wagen, waarin je nu niet meer kon lopen, zijn we naar de eerste de beste camping gereden om alles in te ruimen. Zoals gewoonlijk is Cora een wonder. Na drie uur stouwen en pakken, heeft alles een plaats en is er – verbazing, verbazing - zelfs nog ruimte over. Morgen op naar Kakadu National Park, we zijn benieuwd. Vanaf nu zal het updaten van het weblog ongetwijfeld minder regelmatig plaatsvinden vanwege het ontbreken van ontvangst, het is niet anders.

Ik ben bij nader inziens bang dat ik te optimistisch was. We zitten hier nog geen 20 Km van Darwin, dus ik dacht dat we nog wel verbinding konden krijgen. Mis dus. We zullen zien wanneer dit uit kan gaan

We leven nog!

Hi beste mensen. Opnieuw een kort mailtje vanuit een internet cafe. Elke dag schrijf ik trouw een verhaaltje, maar downloaden naar internet, ho maar. Soms heeft de telefoon wel bereik, maar dan weigert ons aller Vodafoon om de plaatselijke telefoon maatschappij te erkennen en zit ik weer voor jan joker. In een Afrikaans ontwikkelingsland heb je nog betere mogelijkheden!!

We maken het goed, het belangrijkste probleem blijft de extreem hoge themperatuur. 45 graden is hier niks, dus wandelingen ho maar. We zakken dan ook wat sneller af naar het zuiden dan gepland, maar daar heb je dan ook een camper voor.

Hopelijk spoedig een meer uitgebreid verslag!

Bereik bedroevend

Beste allemaal,
Hier een snel berichtje uit een uitermate traag internetcafe in Kakadu Parc. Met ons is alles prima in orde, maar de GRS ontvangst is hier bedroevend. Nadat we gisteren de camper opgehaald hadden en inkopen hadden gdaan zijn we de eerste de beste camping opgegaan om alles uit te zoeken en een plaatsje te geven. Dat leek eerst een onmogelijke opgave, je kon niet meer staan in de camper, maar zoiets is Cora wel toevertrouwd. Na drie uur had alles een plek.
Minder mooi was het feit dat op nog geen twintig kilometer van Darwin GPRS al niet werkte en in geheel Kakadu niet een de mobiele telefoon.. Ben benieuwd hoe dat verder gaat lopen, we zullen ons best blijven doen jullie op de hoogte te houden.

Morgen om 06.45 een boottocht op Yellow River, tussen de krokodillen en - daar gaat het om - heel veel vogels als het goed is.

Tot een volgende keer.

24 oktober- On the top of down under.

Na twee buitengewoon gezellige dagen met de familie - niet alleen tante Nanny en oom Ton maar ook een van de dochters en haar gezin die in de buurt wonen - en heerlijk gegeten te hebben (de sat�s van tante Nanny zijn beroemd) vanochtend op weg naar Darwin. Om te beginnen vroeg op (05.00). Daarnaast hadden we enige zorgen over het gewicht van onze bagage, want officieel mochten er maar 16 kilo p.p. mee in het piepkleine vliegtuigje van Coffs Harbor naar Brisbane. Nu is Cora een expert in pakken en mijn rugzak woog meer dan 10 kilo, maar natuurlijk lukte dat niet helemaal. Het bleek gelukkig geen probleem te zijn, een gezellig praatje doet hier wonderen. De vluchten verliepen soepel, geheel op tijd kwamen we aan in Darwin. Nu, the top of down under is om te beginnen heet (35 graden), niet gek natuurlijk want het ligt bijna op de evenaar. Om de plaats te vergelijken met een Nederlands provincieplaatsje zou een belediging zijn, voor de Nederlandse provincieplaats!! Hier is nauwelijks iets te beleven en ieders tempo is traag. Maar, er zijn ook positieve punten. Zo hebben we ons vanavond in de haven tegoed gedaan aan een Ultimate Seafood Dinner, met een heerlijke fles witte wijn uit Nieuw Zeeland. We konden nauwelijks meer lopen! Gelukkig was het lopen op zich niet echt gevaarlijk, op de terugtocht van zeker 25 minuten kwamen we een voetganger en drie auto�s tegen.
Morgen de camper ophalen, we zijn benieuwd waar we de eerstvolgende twee maanden in gaan doorbrengen.

21 oktober - Eerste doelstelling gehaald!!

Het is gelukt! De vlucht was op zich prima, hij verliep geheel op tijd, maar acht uur vliegen blijft toch een heel traject. Veel slapen doe je niet, ook al vertrek je midden in de nacht. De overstap van Sydney International Terminal naar de Domestic Terminal bleek echter een obstakel eerste klas. Je neemt de shuttle bus denk je, �mis. Niet omdat die bus er niet is, maar daar mag je alleen mee wanneer je een instapkaart hebt voor een domestic flight van Quantas. Ik probeer nog in de international vertrekhal in te checken, maar dat kan natuurlijk niet. Dom! Het argument dat we met Quantas verder vliegen naar Coffs Harbor? Jammer, leuk geprobeerd mijnheer, maar u bent niet met Quantas ingevlogen� U moet het zelf maar uitzoeken (citaat: You are on your own!). We zijn weer met beide benen terug op de grond van een westers land. Service, klantvriendelijkheid, waar heb je het over? We worden dus geforceerd om via de voor de Opympische spelen aangelegde trein naar Sydney te gaan. Een halte verderop, nog geen 500 meter rijden a raison van $ 4,50 p.p. Kennelijk moeten we bijdragen aan de exploitatie daarvan. Daarnaast mogen de trollies niet naar het perron, zodat we honderden meters met onze zware tassen moeten slepen Ma die na de zware vlucht toch al op haar laatste benen loopt, sjouwt zo ook veel meer dan ons lief is. Maar, het lukt. We checken nog net op tijd in voor de laatste vlucht, die prompt een half uur vertraging heeft.
En dan, Coffs Harbor. Tante Nanny staat er om ons op te halen. We hebben onze belofte ingevuld die we vijf jaar geleden hier gedaan hadden: �We komen weer terug�, met als grote bonus zus Roos. Een heel mooi weerzien! De eerste doelstelling van de reis is gehaald, moeders is op de plaats van bestemming gebracht.

20 oktober - Nat!

Weer op tijd op om op excursie te gaan. Het doel is Sentosa Island. Dit is een eiland dat de Engelse strijdkrachten tot nog niet zo lang geleden in gebruik hadden, maar nu wordt omgebouwd tot een entertainment gebied. De bustocht er naar toe voert over een kunstmatig aangelegd eiland met een gigantische containerterminal. Overal om je heen kranen en tot zeven hoog opgestapelde containers. Indrukwekkend, maar Singapore is dan ook de grootste haven ter wereld (volgens eigen zeggen). We beginnen met de Merlion, een mythisch beest bestaande uit half leeuw en half zeemeermin (zie foto). Het is de beschermengel van Singapore. Je kunt erin naar de top klimmen, alwaar je een prachtig uitzicht hebt over het eiland, de haven en de baai. Althans als het niet zou beginnen te regenen, echter dat deed het wel en het hield de rest van de ochtend niet meer op. Jammer, want er waren nog een aantal mooie vergezichten die in nevel opgingen. Daarna naar het zeeaquarium, leuk maar we hebben betere gezien (ja klopt, verwend!!). Als laatste met een hoge lange kabelbaan weer terug naar het vaste land (relatief gesproken dan). Leuke ochtend.
Na de lunch hebben Cora en ik nog een wandeling over de Orchard Road gemaakt, het shopping gebied hier waar elk duur merk te koop lijkt te zijn dat er bestaat. Het gaat hier kennelijk goed, want er zijn zowaar best veel kopers op pad. Nu is het weblog schrijven, inpakken en opmaken voor de volgende vlucht. Sydney, hier we come. Als we niet voor die tijd ergens ingedommeld zijn want het vertrek is om 0.30 uur (Ja!!).

19 oktober - Een rustig dagje.

Eerst op excursie de stad in. Naar allerlei plaatsen als Little India, China Town, Singapore River en als laatste the Botanic Gardens met heel veel orchidee�n Heel aardig en - belangrijk - goed te doen voor ma. We waren nog niet klaar of we konden van dichtbij zien wat een tropische regenbui ook alweer inhield: vooral heel veel water!! Maar we werden droog in het hotel afgezet. Daarna een Italiaanse lunch, middagdutje voor de dames, borreltje en avondeten. Het leven is zo zwaar nog niet. Van weeromstuit ook voor morgenochtend een excursie gepland, ondanks het feit dat we laat in de avond (of beter, heel vroeg in de volgende ochtend) weer verder vliegen. Hoe dat verloopt, horen jullie later nog wel.

17 en 18 oktober - De eerste dag

We hebben de zondagnacht doorgebracht bij Mirjam en Maurice. Eerst het eigen huis aan kant gemaakt voor drie maanden weg. Dat had best nog wel wat voeten in de aarde, maar om zes uur waren we bij ze. Lekker gegeten, de video van Kenia bekeken en op tijd naar bed. Het voordeel was dat we nu de volgende ochtend vanuit Ypenburg niet al te ver meer te rijden hadden. De files vielen mee, we waren mooi op tijd op Schiphol. Terwijl wij stonden te wachten om in te checken kwamen ook Eric, Jos� en Ma eraan. Iedereen op tijd! De vlucht is prima verlopen, precies op tijd vertrokken en de service en het eten bij Singapore Airlines blijft een voorbeeld voor velen. Het besluit om Ma in business class te laten reizen was het juiste. Ze kon voor een groot deel van de reis languit plat liggen, haar rug heeft daardoor niet al te zeer te lijden gehad. Na een ochtendslaapje zijn we dan ook met zijn drie�n de stad ingetogen. Eerst een wandeling(etje) naar ons vroegere huis hier op de Nassim Road (zie foto). Het huis was er nog, maar de bewoning wordt er niet beter op. Woonden wij er eerst in, na ons kwam de ambassade van Saoedi-Arabi�. Die zijn er recent uitgetrokken, er zit nu iets vaags in en het onderhoud is slecht. Ik ben bang dat het er niet lang meer zal staan. Afbreken en appartementen bouwen, dat is hier het adagio!
Daarna een bustocht van anderhalf uur door de stad, het is onwaarschijnlijk wat hier in 40 jaar veranderd is. Aan de ene kant een indrukwekkende weergave van het resultaat van vele jaren hoge groei en resulterende welvaart, aan de andere kan is het gewoon een westerse stad waar niets van de vroegere charme meer is overgebleven. Hoezeer we het de Singaporianen ook gunnen, we krijgen spontaan heimwee naar vroeger. Heerlijk gegeten in het hotel (Frans/Chinees), nu op tijd naar bed. Morgenochtend om 07.30 uur op, we gaan op tijd op excursie!

Laatste loodjes

De laatste week is ingegaan. De tickets zijn er al. De spullen lijken wel in de tassen te passen. We hebben het idee dat het meeste wel onder controle is, hopelijk zal dat ook bewaarheid worden.